ชรามรณะฯ

ชรามรณะ โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส (Decay and Death)

การประสบความเสื่อม ความไม่มั่นคง ความสูญเสียจบสิ้นแห่งการที่ตัวได้อยู่ ครอบครองภาวะชีวิตนั้นๆ ความเศร้าเสียใจ เหี่ยวแห้งใจ คร่ำครวญ หวนไห้ เจ็บปวดรวดร้าว น้อยใจ สิ้นหวัง คับแค้นใจ คือ อาการหรือรูปต่างๆของความทุกข์ อันเป็นของเสียมีพิษที่คั่งค้างหมักหมม กดดันอั้นอยู่ภายใน ซึ่งคอยจะระบายออกมา เป็นทั้งปัญหา และ ปมก่อปัญหาต่อๆไป

Once a new situation or a new being has emerged, it is inevitable that the conditions which brought about its appearance will change. This, the last of the twelve motifs, points to the inevitability of decay and death. Decay affects all structures, which are but fleeting stabilizations fed by the energy flow of habitual patterning. When the cessation of the continuity of experience occurs, we speak of death. It is the total breakdown and dissolution of experience and experiencer.

The process of disintegration, destructuring, and entropic scattering yields a nexus of vibratory murkiness which is the condition of avidyā, the first motif. Thus the entire structure of patterning feeds back on itself, and is often pictured as a circle of twelve sections, called the Wheel of Life (bhavacakra, srid-pa’i-‘khor-lo).

ที่มา : http://www.chatchawan.net/2013/05.html